Ford Mustang Shelby modeljaar 1967 - Shelby Mustang GT500 (2024)

• Veranderingen ten opzichte van vorige model
• De GT350 van 1967
• De GT500 van 1967
• Feiten over de GT500 van 1967

De jaren 1966 en 1967 zouden voor de samenwerking tussen Carroll Shelby en Ford onomkeerbare gevolgen hebben. Nadat de ’65 GT350 geen verkoopsucces was gebleken, besloot Ford in 1966 meer luxe opties toe te voegen, ten koste van de race stijl van de auto. De wijzigingen aan het ’66 GT350 model hadden succes (de verkoopcijfers vervijfvoudigden ten opzichte van 1965) maar waren nog steeds abominabel vergeleken met de gewone Mustang en Mustang Fastback. Voor het grote publiek was de GT350 nog altijd te nerveus en geen prettige auto voor dagelijks gebruik. Voor de race fans was de auto echter weer te luxe en te comfortabel. Na twee verkoopjaren (1965 en 1966) werd dus al besloten de Shelby GT serie te herontwerpen en een volledig nieuw gezicht te geven. De auto moest groter en robuuster ogen. Dit lijkt ook gelukt: men is het er alom over eens dat de nieuwe looks meer body hadden en er duidelijk agressiever uitzagen dan de voorgaande modeljaren. Niet voor niets is het modeljaar 1967 voor velen dé ultieme Shelby.

Veranderingen ten opzichte van de Shelby Mustang van 1966

De Shelby Mustang GT350 van 1967

Het meest opvallende was toch wel de nieuwe achterzijde van de Shelby: het glasvezel kofferdeksel was nu uitgerust met een kleine spoiler. Onder de spoiler werden de (zo bekende) drie verticale achterlichten vervangen door lange, horizontale achterlichten van de Mercury Cougar. Bij de Mercury Cougar werden deze achter chromen trims geplaatst, dus oogden dezelfde lampen opeens nieuw op de Shelby. Met een nieuwe chromen bumper, grotere tankdop met Cobra logo en chromen uitlaten werd de achterkant vervolmaakt.

De nieuw ontworpen Shelby GT350 oogde groter, robuuster en agressiever, én was dat ook. De auto was liefst 13 cm langer dan zijn voorganger, 7 cm breder en maar liefst 260 kg zwaarder.

De keuze van Ford om in 1966 meerdere kleuren en uitvoeringen van de Shelby GT350 aan te bieden, was succesvol geweest en werd ook in 1967 doorgetrokken. Er waren nu 11 kleuren beschikbaar: brons metallic, zilver frost, donkerblauw, raven black, het bekende wimbledon white, mos groen, grijs metallic, lime gold (wat overigens meer lemon groen genoemd kan worden), brittany blauw, appeltjes rood en acapulco blauw.

Ook het interieur van ‘67 GT350 kreeg een aantal stevige upgrades. De Shelby werd nu standaard voorzien van een rolbeugel, met bovenaan de veiligheidsgordel bevestigd. Het dashboard werd vernieuwd: in plaats van 1 centrale snelheidsmeter (modellen ’65 en ’66) waren er nu twee extra grote meters: een zilveren toerenteller en een zilveren snelheidsmeter. Op de middenconsole kwamen de noodzakelijke Stewart Warner oliedruk- en ampèremetermeters. Het interieur van de Shelby was standaard zwart en voorzien van nieuwe kuipstoelen met achterin standaard de neerklapbare achterbank. Het nieuwe houten stuur met drie spaken en Shelby embleem maakte het interieur sportief af. Indien gewenst was de Shelby nu ook leverbaar met airco en AM/FM radio. Juist deze elementen maakten de Shelby meer passend bij de casual klant of luxe rijder, maar zorgden juist voor de nodige extra kilo’s die race auto’s liever kwijt zijn…

De motor opzet bleef ongewijzigd: de 306 PK sterke 289 CUI motor bleef aanwezig, met een handbak of desgewenst ook de automatische versnellingsbak. Ondanks de diverse verbeteringen was de ’67 Shelby GT350 snel, maar langzamer op de 0-100 km proef dan zijn voorgangers.

Was de GT350 van 1967 een succes?

Met het nieuwe karakter en stoere looks zou je verwachten dat de nieuwe ’67 Shelby GT350 succesvoller zou zijn dan zijn GT350 voorgangers. Met slechts 1201 geproduceerde modellen was het dat niet: de aantallen kwamen op slechts 50% van de productie aantallen van 1966 uit. Dit kwam mede doordat de Hertz deal voor 1967 niet doorging (wat 1.002 exemplaren scheelde). Je hoort tegenwoordig nog vrij weinig van de ’67 Shelby GT350. De modellen worden niet veel te koop aangeboden, maar zijn dan voordeliger dan de ’65 en ’66 GT350 modellen. De reden daarvoor is evident: het model zou worden overschaduwd door zijn (nieuwe) grote broer: de GT500.

De Shelby Mustang GT500 van 1967

Ford wilde meer luxe en meer opties in de auto, terwijl Shelby een lichte auto met veel vermogen passend vond. Zo was er een spanningsveld ontstaan tussen sportiviteit en comfort, en die wilde Shelby in 1967 proberen te doorbreken. De GT350 was nieuw ontworpen voor 1967, maar nog steeds voorzien van de kleine 289 CUI motor. Shelby had intussen ervaringen opgedaan met de grote 427 race motorblokken in de Ford GT40 (LeMans) en zijn eigen AC Cobra 427. Met dit in het achterhoofd, wilde hij een verbeterde versie van de GT350 maken met meer snelheid en dus ook meer vermogen. Hij nam daarvoor de nieuwe big-block Ford 428 V8-motor, ook wel de “Police Interceptor” motor (afgekort de PI engine), die Ford bouwde op het onderblok van de 390 CUI motor. Omdat deze auto de grote broer van de GT350 zou worden, noemde hij de auto de GT500 (het getal 500 heeft overigens niets met motorvermogen of motor inhoud te maken).

Het resultaat mocht er wezen: de GT500 was groter dan de GT350, maar ook geavanceerder. Shelby had een auto gemaakt met het comfort van een grand tourer, gestoken in een agressieve, mooie carrosserie en voorzien van de motor van een muscle car. Een geweldige combinatie die tot op de dag van vandaag veel aanhangers kent.

Laten we beginnen met de Ford 428 motor. Waar de GT350 een small-block V8 motor met 1 carburateur had, en de 390 CUI V8 motor de grootste optie in de standaard Mustang was, wilde Carroll Shelby liefst een nóg grotere motor. De 427 CUI motor was een optie; Shelby had er veel ervaring mee opgedaan met de Ford GT40 op LeMans, of in zijn eigen AC Cobra 427. Maar de 427 was ontworpen als race motor: ruw, ongetemd, veel toeren met veel vermogen maar helaas ook met veel onbetrouwbaarheid. Shelby’s doel met de GT500 was de casual sportieve gebruiker en daarvoor was de nieuwe big-block motor van Ford een betere optie. Deze nieuwe 428 motor was in 1966 ontstaan als een opgeboorde versie van de betrouwbare 390 CUI motor uit de Ford range. De 428 PI (Police Interceptor) kreeg de nieuwe nokkenas van de populaire 427 motor, inclusief een inlaatspruitstuk uit de PI reeks. De motor werd een succes en in 1968 doorontwikkeld tot de 428 CJ (Cobra Jet) voor de GT500KR uit 1968. Toen kreeg de motor nog eens grotere inlaat- en uitlaatkleppen, andere carburateurs en betere uitlaatspruitstukken. De 428 PI motor was behoorlijk snel, maar raakte niet oververhit in het verkeer, schudden je niet helemaal door elkaar bij stationair draaien en meest belangrijk: ze waren betrouwbaar.

De 428 PI motor wordt ook wel de Police Interceptor motor genoemd, naar het speciale “PI” inlaatspruitstuk (welke standaard was in Ford politie auto’s). Anderen noemen de motor de Cobra Le Mans motor, naar de COBRA naam op de kleppendeksels. Het inlaatspruitstuk werd gekoppeld aan twee Holley carburateurs: één voor regulier gebruik, een tweede die pas inschakelde bij hogere toerentallen. Hoewel de 428 niet zoveel vermogen had als de 427, was hij sneller dan de 289CUI uit de GT350. En dus was de 428 een ideale keuze. In de originele fabrieksuitvoering was de 428 PI in staat een vermogen van ruim 400 pk te leveren, maar Ford liet slechts 335 pk op papier zetten om verzekeringsmaatschappijen tevreden te houden en de auto / motor toegelaten te krijgen in lagere race klassen (met uiteraard meer succes).

Met de nieuwe 428 PI motor achter de hand, kon de GT500 een compromis worden tussen “Grand Tourismo” comfort en sportiviteit. Maar het leek alsnog een beetje tam volgens de normen van Carroll Shelby, vooral kijkend naar het eerste concept van de GT350 uit 1965. De GT500 had immers stuurbekrachtiging, rembekrachtiging en kon zelfs worden voorzien van airconditioning. Al deze elementen kostten ruimte en gewicht. Maar door de grote motor en slimme trucs van gewichtsbesparing en wegligging, was de GT500 alsnog de op één na snelste auto van Ford op dat moment. Hij hoefde alleen de GT40 voor zich te dulden, en dat was niets om zich voor te schamen. Met een 0-100 km p/u tijd van 6,5 seconden was het een échte snelle, comfortabele auto. Ondanks bijna 400 PK bedroeg de topsnelheid ‘slechts’ een geringe 240 km p/u. Dat kwam met name door de korte eindoverbrenging en het feit dat de Mustang wel mooi, maar absoluut niet aerodynamisch was.

Qua uitvoering was de GT500 verder gelijk aan de nieuwe GT350: een glasvezel kofferdeksel en de nieuwe, agressieve glasvezel motorkap met luchthapper en borgpin sluitingen. In de grille twee extra koplampen (inboard of outboard headlights). De nieuwe achterzijde met spoiler en horizontale achterlichten waren ook identiek. De auto was in 11 kleuren leverbaar:

1. Bronze Metallic (slechts 1 auto werd in deze kleur geleverd)
2. Dark Blue Metallic (ook bekend als Nightmist Blue)
3. Raven Black (slechts 3 auto’s werden in deze kleur geleverd)
4. Wimbledon White
5. Dark Moss Green
6. Metallic Gray (ook bekend als Charcoal Metallic Gray): deze kleur kwam alleen voor op de GT350
7. Lime Gold (de bekendste kleur in die tijd, ongeveer 25% van de GT500’s werden in deze kleur geleverd))
8. Brittany Blue
9. Candyapple Red
10. Acapulco Blue
11. Special Burgundy (ook bekend als Vintage Burgundy). Slechts 1 auto werd in deze kleur geleverd

Het interieur kende het grote houten stuur, daarachter twee grote tellers (de toerenteller en snelheidsmeter) en de nieuwe rolbeugel met gordels voorzien van het bekende Shelby cobra logo. De GT500 had schijfremmen aan de voorzijde, in plaats van de standaard trommelremmen. In plaats van Koni schokbrekers had de GT500 nu grotere Gabriel schokdempers en stijvere voorveren voor betere prestaties. De radio, airconditioning, stuurbekrachtiging en rembekrachtiger hadden we al benoemd.

De GT500 werd geproduceerd van najaar 1966 tot zomer 1967 en het model is tegenwoordig een heel erg populaire auto onder fans. Dit was in 1967 helaas anders. Ondanks het nieuwe model van de Shelby in 1967, kon de auto niet rekenen op veel meer interesse. Er werden slechts 2.048 GT500’s geproduceerd, waardoor de voertuigen erg beperkt beschikbaar zijn. Van de kleine broer GT350 werden in 1967 slechts 1.201 exemplaren gebouwd. Dit verhoogt uiteraard de waarde, waardoor het zeer gewilde voertuigen zijn geworden.

Feiten van de Shelby Mustang GT500 van 1967

Interessante details over de GT500 van 1967:

• De GT500 is de grote broer van de Shelby GT350;
• De naam GT500 heeft niets met motorinhoud of vermogen te maken;
• De GT500 maakt gebruik van de 428 PI motor, gebouwd op een onderblok van de 390CUI, een nokkenas van de 427 Le Mans motor en de Police Interceptor (PI) luchtinlaat;
• In 1965 was de eerste Shelby Mustang slechts in 1 kleur leverbaar, in 1967 waren er 11 kleuren leverbaar;
• De chassis nummering startte met 0100, de eerste gebouwde GT500;
• Totaal zijn er slechts 2.048 stuks gebouwd;
• De populairste kleur voor een Shelby GT500 was Lime Gold, liefst 25% van de auto’s werd in deze kleur geleverd. De minst voorkomende kleuren waren Special Burgundy (slechts 1 auto), Bronze Metallic (slechts 1 auto) en Raven Black (slechts 3 auto’s).
• Chassisnummer 0131 was de enige Shelby GT-coupé. Waar alle GT500’s fastback modellen zijn, was dit de enige met een hoog dak. De auto werd verloren geacht, maar de originele auto werd (wonder boven wonder) in 2018 herontdekt op een boerderij in Texas;
• Van de GT500 werd in 1967 ooit één cabriolet versie gebouwd; VIN nummer 0139. Wegens extra ontwikkeling- en productiekosten werd besloten dat jaar geen cabriolets meer van de GT500 te bouwen, dus de 0139 is de enige ’67 GT500 cabriolet ooit gebouwd. De auto bestaat overigens nog steeds en bevindt zich in het Volo Car Museum in Illinois, Amerika. Omdat dit slechts één enkele, originele GT500 is, behoort deze tot de meest waardevolle Shelby’s ooit gebouwd. Dit prototype was wel de basis voor de GT500 cabriolet voor modeljaar 1968 (deze werd namelijk wel in serie geproduceerd).
• Naast de enige cabriolet GT500 ter wereld, bestaat er ook één Shelby GT500 met de bekende 427 motor uit de legendarische Ford GT40 van LeMans. De auto wordt ook wel de “Super Snake” genoemd en is uitgerust met een 427 FE GT40-racemotor die 650 pk levert. Dat is bijna 300 PK meer dan de standaard GT500. Deze unieke “Super Snake” auto werd op de Indianapolis-veiling van Mecum in 2013 verkocht voor liefst $ 1,3 miljoen. In 2019 kwam de auto wederom te koop, en verruilde van eigenaar voor maar liefst $ 2,2 miljoen op Mecum’s Kissimmee veiling. De prijs was een record voor de duurste Mustang ooit verkocht op een veiling. Deze nieuwe verkoopprijs was maar liefst $ 900.000 meer dan het verkoopbedrag uit 2013.